Sonate K. 322

Un article de Wikipédia, l'encyclopédie libre.
Sonate K. 322
la majeur2/2, Allegro, 81 mes.

K.321K.322 → K.323
L.482L.483 → L.484
P.359P.360 → P.361
F.269F.270 → F.271
VI 26 ← Venise VI 27 → VI 28
VIII 20 ← Parme VIII 21 → VIII 22

La sonate K. 322 (F.270/L.483) en la majeur est une œuvre pour clavier du compositeur italien Domenico Scarlatti.

Présentation[modifier | modifier le code]

La sonate K. 322, notée Allegro, est d'une écriture remarquablement limpide et relativement facile à maîtriser[1].



\version "2.18.2"
\header {
  tagline = ##f
}

%% les petites notes
trillD     = { \tag #'print { d4\prall } \tag #'midi { e16 d e d } }
trillA     = { \tag #'print { a4\prall } \tag #'midi { b16 a b a } }

upper = \relative c'' {
  \clef treble 
  \key a \major
  \time 2/2
  \tempo 2 = 90
  \set Staff.midiInstrument = #"harpsichord"

    e2^\markup{Allegro} e | e2. a8 e  | \appoggiatura gis16 fis4 e8 d  cis4 b | cis8 d e4 r4 a8 cis, | 
    % ms. 5
    \appoggiatura e16 d4 cis8 b a4 gis | a e r4 cis'8 e | d4 b e, d' | \trillD cis4 r4 cis8 e | d4 b'2 d,4 | 
    % ms. 10
    \trillD cis4 r4 a'8 cis, | b4 fis'2 a,4 | \trillA gis4 r4 e'8 b | b4 fis'2 a,4 | \trillA gis4 r4 e'8 b | 
    % ms. 15
    b4 b b e8 gis, | gis4 a r4 e'8 a, | a4 b r4 e8 b | b4 cis r4 a'8 cis, |
    % ms. 19
    dis4 b'8 dis, dis4 b'8 dis, | e4 b'8 e, fis4 b8 fis | gis4 a8 b a gis fis e | dis4 b r4 b'8 g |
    % ms. 23
    g4 g g g | \appoggiatura a16 g8 fis e4 r4 b'8 e, | e4 e e e | e8 d c4 c'2~ | c4 b8 a g fis e dis |
    % ms. 28
    e2 
 
}

lower = \relative c' {
  \clef bass
  \key a \major
  \time 2/2
  \set Staff.midiInstrument = #"harpsichord"

    % **************************************
    R1 | a2 cis | d e | a, a, | d e | \tempo 2 = 85 a, \tempo 2 = 90 a' | a gis | a a | a gis | a cis, | d dis | e e | dis dis | \tempo 2 = 85 e \tempo 2 = 90 e' | d d | cis cis | gis gis | a a | 
    % ms. 19
    a2 a | gis dis | e a | b r2 | e d | c c | g g | a a | b b, | e % e | e' d | c c | c r2


} 

thePianoStaff = \new PianoStaff <<
    \set PianoStaff.instrumentName = #"Clav."
    \new Staff = "upper" \upper
    \new Staff = "lower" \lower
  >>

\score {
  \keepWithTag #'print \thePianoStaff
  \layout {
      #(layout-set-staff-size 17)
    \context {
      \Score
     \override SpacingSpanner.common-shortest-duration = #(ly:make-moment 1/2)
      \remove "Metronome_mark_engraver"
    }
  }
}

\score {
  \keepWithTag #'midi \thePianoStaff
  \midi { }
}
Début de la sonate en la majeur K. 322, de Domenico Scarlatti.

Manuscrits[modifier | modifier le code]

Le manuscrit principal est le numéro 27 du volume VI (Ms. 9777) de Venise (1753), copié pour Maria Barbara ; l'autre est Parme VIII 21 (Ms. A. G. 31413)[2].

Transcriptions[modifier | modifier le code]

Interprètes[modifier | modifier le code]

Fichier audio
Domenico Scarlatti, Sonate K. 322
noicon
interprétée au piano par Clara Haskil (1950)

Les interprètes de la sonate K. 322 au piano sont notamment Vladimir Horowitz (1930, EMI ; 1947, RCA et 1962, Sony), Arturo Benedetti Michelangeli (1942, Aura ; 1965, Decca), Clara Haskil (1950, Westminster/DG), Fou Ts'ong (vers 1960, Westminster), András Schiff (1975, Hungaroton), Christian Zacharias (1981, EMI) et Andrew Tyson (2019, Alpha). Au clavecin, elle est enregistrée par Kenneth Cooper (1975, Vanguard), Luciano Sgrizzi (1979, Erato), Scott Ross (1985, Erato)[3] et Luc Beauséjour (2002, Analekta). Igor Kipnis, l'interprète au clavicorde (1979, EMI).

Parmi les guitaristes, citons Andrés Segovia dans la transcription de John Williams (1967, MCA), Narciso Yepes (1985, DG) et plus récemment Fábio Zanon (2000, Musical Heritage), Pascal Boëls (2001, Calliope), Alberto Mesirca (2007, Paladino Music), Thibault Cauvin (2013) et Craig Ogden dans la transcription de Peter Batchelar et Richard Wright (2020, Chandos). Tedi Papavrami en joue une transcription au violon seul (2006, Æon) ; Primož Parovel (2018, Sony), en donne une interprétation à l'accordéon, ainsi qu'Andreas Nebl (2021, Castigo Classic Recordings).

Notes et références[modifier | modifier le code]

  1. Chambure 1985, p. 210.
  2. Kirkpatrick 1982, p. 468.
  3. Victor Tribot Laspière, « Au Château d’Assas, sur les traces de Scott Ross et de Scarlatti », sur France Musique, (consulté le )

Sources[modifier | modifier le code]

Document utilisé pour la rédaction de l’article : document utilisé comme source pour la rédaction de cet article.

Liens externes[modifier | modifier le code]